Ironman voeding
Na mijn eerste halve in Amsterdam vorig jaar had ik de droom om een hele te doen. Onder de vlag van de Ironman in Maastricht, een mooi gebied. Gaandeweg bedacht ik me wel dat ik het mezelf niet makkelijk had gemaakt door een zwemparkoers in de stromende Maas te kiezen en de overige onderdelen te volbrengen in heuvellandschap. Maar goed. Wie A zegt… En je krijgt van meer dingen spijt die je niet doet….
Wachtend tussen alle andere atleten om via een rollingstart (elke seconde mag 1 deelnemer het water in) te gaan zwemmen vroeg een Amerikaanse vrouw met prachtige nepwimpers me of ik er klaar voor was. Ze zag de zenuwen. Spontaan kuste ze me en gaf me een knuffel. “It’s gonna be your day!! Ik was er klaar voor. Eenmaal het water in probeerde ik goede benen te zoeken. Echter zwom ik voor iedereen om mij heen te snel. Helaas, want de eerste helft was de stroming tegen, geen profijt dus. Na een Australian Exit (d’r in en d’r uit, tijdsregistratie op het land) stroommeewaards terug. Weer geen goede benen. Na 1.08 minuten kwam ik het water uit, 7 minuten sneller dan mijn record terwijl ik rustig aan deed… Ongelooflijk “Owwwhhyeahhh it’s gonna be my day” ,dacht ik.
Lekke Band
Toen op de fiets, mijn onderdeel. Veel bochten, op en af, drie serieuze klimmen en de laatste 15 km kon je eigenlijk alleen écht lekker in je tijdritstuur liggen. De eerste ronde relaxt gereden. Lekker draaien en focussen op voeding en vocht. Van etenstijd naar etenstijd van bidon naar bidon. Mijn eerste doorkomsttijd was 20 minuten sneller dan tijdens de testritjes. Hmmm … ik was bang dat ik toch nog te hard reed. Vervolgens begon het te hozen. Het zag wit van het water, mijn vizier besloeg, er ontstonden stroompjes regenwater in de afdalingen, veel gehavende atleten zag ik liggen en ambulance reed af en aan… Gas eraf, voorzichtig. Ook zag ik steeds meer mensen met lekke banden staan. Zou ik de dans ontspringen? Met nog 24 km te gaan reed ik opeens heel zwaar. Lek! Shit! Henk had gezegd dat ik, wat er ook gebeurde, rustig moest blijven. Gelukkig kon ik mezelf redden. Steentjes eruit gepulkt, bandje wisselen en gaan. Na enige tijd weer lek. Shit! Op herhaling.
Afsluitende marathon
Blij was ik dan ook dat ik van m’n fiets af mocht. Rustig gewisseld, gerekt en op naar het lopen. Mijn hemel. Nog nooit langer dan solo 30 km gelopen en dan nu 42 km op een vet zwaar parkoers na al iets te hebben gedaan…. Niet aan denken. De overgang ging zoals altijd prima. Langs het parkoers stonden zoveel bekenden, zo gaaf!! Rondjes van ruim 10 km lang muziek, aanmoedigingen en afleiding. Onder mijn oksel schuurde mijn huid. De vaseline van ’s morgens was eraf gesport. Even pitstop bij EHBO. Wel moest ik om de 4 km plassen. Maar minder drinken vergrootte de kans op kramp dus dan maar veel pitstops. Het derde rondje was mentaal zwaar. Het is niet de laatste en mijn voeten deden zo’n pijn. Van elke aanmoediging genoot ik totdat ik de laatste ronde mijn moeder zag. Ik gebaarde haar met mijn hand schuddend voor mijn keel dat het niet ging. Verderop stond mijn vader, zo trots te zijn. Ik brak en moest zo hard huilen. Ik was zo kapot, op en leeg. Ik liep door maar begon te hyperventileren. Verderop zag ik een official. Als de dood dat hij me uit de wedstrijd zou halen probeerde ik m’n ademhaling onder controle te krijgen. Langs de kant van de weg stond een vrouw met op een kartonnen bord geschreven; If your feet hurt, run with your hart! En door… De laatste keer die irritant stijle klim langs het huis van André Rieu.
Ik focuste me alleen nog maar op mijn eten en drinken. Ik kon blijven hardlopen terwijl de meesten om mij heen moesten wandelden. Bij voedingsposten stopte ik bewust wel steeds even om rustig te drinken. Henk dook overal langs het parkoers op en in de laatste ronde zei hij dat ik het zou gaan halen! IK ZOU EEN IRONMAN VOLBRENGEN!!! Ineens kwam het besef. De laatste kilometers waren zo gaaf, ik ben nog nooit door zoveel grenzen heen gegaan. Ze deden zo’n pijn maar dat publiek. Ongelooflijk. Met 5 blaren, 3 afgevallen teennagels maar zonder blessures was het me gelukt!!! Ook zo blij dat mn triathlon vrienden Casper, Sjaak en Paul het ook hebben gered !
Say thanks to zoveel toppers!
Wat was het gaaf en wat hebben veel mensen me hierbij geholpen! Mn lieve ouders, top trainingsmaatjes, vrienden, familie, zeker ook Ben Taman (Taman Therapie) bij wie ik uiteindelijk tweewekelijks op tafel lag om mijn lijf te laten functioneren. Wat heeft die man gouden handen en ongelooflijk veel kennis! Forte Sportswear ( #Fortesportswear) voor het geweldige triathlon pakje en last but not least Henk. Jemig wat bof ik met zo’n man!!! Mijn voedingsplan was echt geweldig! Energie tot op de streep, geen kramp en geen maag-darmklachten! Het was vaak trainen voor dat ik ging werken, in een verlengde pauze of ’s avonds laat en best lastig te combineren maar man!!! It was worth it!!!
